BEN
Kafam o kadar karışık ki, kime neye doğru yüreyeceğimi bilemiyorum, her kapı kapalı gözüküyo, her yol karanlık. Asıl mesele kendimi bulamamam mı yoksa insanlar mı bilemiyorum. Sonumuz hayrola...
Sonumuz hayrola efendi, nereye bu gidiş böyle, hep bi başarısızlık öyküsü bizimki. Lakin kime göre başarısızlık, bizim harcımız olmayan işlerde mi karşılaştırılıyoruz insanlarla ve sonuç mu bu başarısızlık dediğiniz illet.
Neden kalbimizde sızı olmuyor bu ezanlar? Neden bu kadar yabanileştik birbirimize bu denli? Niye efendi niye bu vurdumduymazlık, kimse kimseye çıkarı olmadan yardım edemez mi yani.
Ben eski kafalıyım efendi, ben eskilerin insanıyım, eski müzikleri dinler, eski türkçeyi sever, eski arabalara biner, eski zaman zatları gibi sevmeye çalışırım. Belki muallakta kalmamın sebebi de budur. Belki hiç bi' kapı kapalı değildir de ben yanlış yerde arıyorumdur. Belki kapıların ötesi benim kendimi bulmamdan geçiyordur, belki fena halde tadilata ihtiyacı vardır ben dediğim kişinin, kişiliğin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder